Molenbeek – Woluwe, twee uitersten, gemeenschappelijke weerstanden

Weinig waarschijnlijk dat ik gedurende mijn stedelijke trektocht elke nacht opnieuw een gastvrije stek vind. Deze dagelijkse onzekerheid dompelt me soms onder in twijfel en vermoeidheid. Na twee weken rondgedwaald te hebben ten zuiden van het kanaal, verken ik nu de zone rond het water en die van historisch Molenbeek. De vier voorbije decennia heeft deze buurt een enorme verandering ondergaan. Alles blijft er sterk monocultureel. Ik mik op een ontmoeting in een half dozijn moskeeën. In sommige ervan word ik uitgenodigd voor het breken van de vasten. Maar evengoed bekijkt men me van top tot teen om daarna te preciseren: “Het is hier een moskee, meneer!”.  Mijn rugzak helpt de zaken er evenmin op vooruit, mijn camera steek ik diep weg. De ramadan maakt mijn taak er niet makkelijker op.

Wanneer ik op donderdagavond 7 juni aankom in de buurt van metrostation Zwarte Vijvers, lijken de mogelijkheden om een logement te vinden uitgeput. Rond 20u ontdek ik een open deur die uitgeeft op een koertje. Jongeren van uiteenlopende origine zijn aan het discussiëren. Ik begeef me op de koer en vraag hen om gastvrijheid. “Ze gaan ‘iemand’ voor me zoeken”, zeggen ze me, en die ‘iemand’, is Wim Vandekeybus, de wereldwijd befaamde choreograaf. Hij luistert geïnteresseerd naar mijn verhaal en nodigt me uit om de nacht door te brengen in zijn dansstudio Ultima Vez. Ik ben perplex door deze verfrissende bron van inspiratie en openheid.