De weg is overal*

Men verbeeldt zich de grote vertrekken weleens als het spiegelbeeld van de aankomst na een lange tocht, stijl ‘Gone with the wind’.
Gisteren op de valreep van het vertrek voor de lange stadswandeling zaten we nochtans in een ietwat andere configuratie.
Céline, documentairemaakster, filmde me terwijl ik mijn rugzak pakte terwijl een journaliste me belde en de kinderen ruzieden over een bagatel. Uiteindelijk verliep het grote vertrek niet zonder grote emotie. Ik had nog nooit eerder dit gevoel meegemaakt bij ‘ver weg te gaan’ terwijl ik geografisch gezien dit keer heel dicht in de buurt zal blijven. Een redelijk surrealistisch gevoel.

Ik had er behoefte aan de overgang tussen weken van voorbereiding voor mijn vertrek en de sprong in de urban jungle te markeren. Het bos zou me die mooie transitie verschaffen. 20.000 stappen later bevind ik me op een magnifieke plek.

Maar de nacht was koud en vochtig. In de verte hoorde il het gedaver van de snelweg maar dat heeft de vogels er absoluut niet van weerhouden me een majestueus ochtendconcert te geven op de ochtend van deze nieuwe dag van deze Urban Expedition.

* Uitdrukking in de titel ontleend aan vriend Willem Vermeersch