De echo der stilte

De grote deur sluit zich af van de trammelant van de stad.

Het geknars van de scharnieren leeft nog een tijdje na in de immense kerkruimte. Deze verscheurde stilte is als een laatste poging van het werelds geluid om wat zich tegen haar verweert te verstoren.

Ik heb me laten opsluiten in de Sinte-Mariakerk van Schaarbeek om er de nacht door te brengen.

Ik begin op blote voeten rond te wandelen tussen de massieve pilaren die de koepel stutten. De nacht laat op zich wachten. De vensterramen slokken nog licht op.

In de verte hoor ik het leven krioelen in deze Turkse wijk. De moslims bereiden zich voor om de vasten te breken.

In een gang die naar de sacristie leidt, zie ik doorheen een venster dat naar buiten uitgeeft een groep mannen gelegen op de parterre die de kerk afboordt. Ze eten gretig.

Een beetje later kom ik nog eens naar hetzelfde punt en kijk verstrooid buiten. Ze zijn verdwenen maar niet de resten van hetgeen waarmee ze zich voldeden. Het grasperk ligt bezaaid met afval.

Als een Quasimodo, spiedend vanachter zijn toren, probeer ik ze te repereren op het plein.  Ze zijn vertrokken. Ik heb zin om te brullen. Plekken worden doordrenkt van wat men ermee doet. Ook van ons geschreeuw.

Uit respect voor mijn gastheer, hou ik me stil.