De vertikaliteit van de stad

Doorheen deze stedelijke pelgrimstocht verhevigt het gevoel dat het doortrekken van sociale strata evenzovele uitnodigingen vormen om te onderzoeken wat ze in ons oproepen.

Onze relatie met de wereld en wat we erin beleven, hangt af van de kwaliteit van de blik die we haar gunnen.

De dichtbevolkte delen van de stad verlatend, graaf ik me een weg doorheen de perifere zones van de Grote Mierenhoop.

De terugkeer naar het groen betovert me. Ik ontdek onvermoede plekken die me naar de volle natuur leiden.

In Jette neem ik een voetpad dat slingert langs een spoorweg. De schaarse woningen wijken snel voor steeds uitgestrektere groenstroken.

Een diepe vrolijkheid maakt zich van me meester. Ik laat me meeslepen in een dromerige roes. Ik vorder in een landschap dat uitnodigt te dromen en te flaneren.

In tegenstelling tot de stad wordt het wegdromen niet halt toegeroepen door het gebrul van een motor of een sirene. Op deze buiten spoort de vreugde evenwijdig met het doortrokken landschap. Grenzeloos zou ze kunnen zijn.

Deze maand in de stad heeft me bijna het temperende effect van de natuur doen vergeten.

Hoe meer de stedelijke context vertikaal is, hoe meer ze de tijd lijkt te beheersen.  Gedurende een onpeilbaar moment verzink ik in gedachten.

In de draaiing van een pad neem ik in de verte een gebouwenstreep waar. Deze visuele breuk verschaft me een zeker plezier want ze herinnert me eraan dat een stukje paradijs nooit heel veraf is.